Blues Peer Festival - dag 3 Peer (05-06-2022) report & photo credits: Rootsville info organisatie: Blues Peer © Rootsville 2022

Derde en laatste dag van deze editie 2022 van Blues Peer en het zou nog een lange worden. Ondanks een goede nachtrust en het stevig ontbijt in mijn B&B voelde ik toch langzaamaan de vermoeidheid binnensluipen. Maar “ni neuten, ni pleuje” zeggen de Gentse Stropkes en daar kon ik mij wel in vinden, dus vol goede moed richting festivalweide. De zon was vandaag niet van de partij, de vooruitzichten waren om het zacht uit te drukken “ontzettend slecht” en we hadden de eerste plensbuien al gehad en die zagen er al niet goed uit. Dus voorzien van stevig waterdicht schoeisel en het nodige materiaal op weg naar Blues Peer.

Het begin van de dag was alvast zeer aanlokkelijk met G-Roots Gospelkoor. Laat ons eerlijk zijn, wie is er niet vies van een goede portie gospel en zeker op een zondag? Ik alvast niet, laat maar komen die hap. Bij deze hebben de mannen van Peer een Nederlands top koor binnengehaald.

15 zangers en zangeressen en een eigen band, laat de Halleluja’s maar komen ! Amen to that brothers and sisters ! Praise the good Lord ! En man, wat een begin was dat. Toen ik de hele rits het podium zag opkomen, gekleed zoals in de Southern churches, waande ik mij voorwaar in één of andere gospel dienst down south. Wat een stemmen, wat een samenzang...moesten ze een torpedo geweest zijn, ik was midscheeps getroffen. Ontroerend, pakkend, rakend tot diep in je binnenste. ‘Ride On King Jezeus’, ‘This Little Light Of Mine’ werden al duchtig meegezongen, mee gewuifd. Kortom het was er van bij de eerste noten al boenk op. Het draaide uit op een algemene sing-along en daar kon je alleen maar blij van worden. ‘Shackles’ werd gebracht met een ferme groove en een hoop energie.

De leadzangers wisselen elkaar op geregelde momenten af, elke met een anders stemhoogte, dit was magnifiek. Even op adem komen met het rustige ‘Fix You’ en ‘Halleluja’ maar daarna terug het tempo opdrijven met ‘To My Fathers House’ en ‘Oh Happy Day’, verdomme man, mijn dag kon al niet meer stuk. Wat heb ik hier van genoten. Bedankt Blues Peer om deze kanjers binnen te halen.

Het heen en weer geloop kon alweer beginnen en ik spoedde mij naar de Mississippi Club voor één van de Belgische topbands van het ogenblik: Black Cat Biscuit. Zeer goede keuze want met “The Way It Is” had de band onlangs een schitterende cd uitgebracht en op dit ogenblik is de band “very hot”. Na het winnen van de Belgische Blues Challenge en een 4de plaat op de EBU ging het voor de band crescendo. 

Ze brengen een aanstekelijke mix van swamp blues, boogie, Texas Shuffle en funk. Ze zijn van bij ons en ze zijn geweldig! De band bestaat uit Bart “Yasser” Arnauts (zang, gitaar), Jeff “Junior” Gijbels (drums), Mark “Mr Mark” Sepanski (harmonica), Patrick “P. Daddy” Indestege (bas) en Raffe Claes (gitaar). Bij een woordje vooraf kwam ik al te weten dat ze de tent op stelten gingen zetten en alles up tempo aan de man gingen brengen. Strak plan dacht ik bij mezelf, nou, en of het strak was ! ‘Train 66’ trok zijn wagons op gang en dit aan een hels tempo. Yasser “mishandelde” zijn koekendoos en de snerpende klanken vlogen ons om de oren. Idem dito met de harmonica van Sepanski.

Wat the F.... was me dat man. ‘I Don’t Know’, ‘Haunting Me’, ‘Mean Is Just Average’, allemaal songs die het publiek bij de ballen grepen. Strakke baslijnen van Patrick, roffelende geluiden van Jeff en uitgemeten gitaarsolo’s van de Raffe verheffen dit optreden naar een hogere klasse. Dit was echt genieten en de show werd constant verzorgd zonder muzikaal kwaliteitsverlies. Dit was er alweer eentje om in te kaderen. De mannen hebben ondertussen meer dan duidelijk de “Major League” bereikt. En niet vergeten gasten dit is Belgisch !!!

Over dan naar Laurence Jones. Buddy Guy noemt hem in één adem met Clapton en hij wordt dikwijls vergeleken met Joe Bonamassa. Een guitar slinger bij uitstek dus. Net geen 30 maar hij timmert al wat jaren aan de blues snelweg en heeft ervaring zat.

Blues en classic rock vermengen zich in een muzikale paringsdans, we konden ons dus verwachten aan vette gitaarriffs. En die kregen we ook. Jones had er duidelijk zin in en gaf het beste van zichzelf in zijn voorzien veertig minuten. ‘Eveything Gonna Be Allright’, ‘What It’s Gonna Be’, ‘Can’t Keep From Loving You’, ‘Thunder In The Sky’ of ‘Fooling Me’ konden mij sterk bekoren, maar voor mij raakte hij niet over het niveau van Black Cat Biscuit

In de Club gingen we weer Belgisch en met een vaste waarde in de blues middens, namelijk de Bluesbones. De mannen komen hun tienjarig bestaan vieren op Blues Peer, want zo lang zijn ze al gaande en hebben ondertussen vrijwel alle podia van Europa gezien. Hun stevig rockende blues drijft op gitaar, Hammond, een beresterke ritmesectie en een stem om een beetje bang van te worden. En die cocktail zorgt overal voor bijzonder aangename blues momenten. Voor wie ze nog niet mocht kennen: Nico De Cock (zang), Stef Paglia (Gitaar), Edwin Risbourg (Hammond), Geert Boeckx (bas) en Jens Roelandt (drums).

En zoals verwacht was dit alweer een kwalitatief optreden met om te beginnen ‘Saved By the Blues’ en ‘The End’ Professionaliteit ten top en je hoort duidelijk dat deze jongens perfect op elkaar zijn ingespeeld. Niet te betrappen op een foutje en de aanwezigen, waaronder duidelijk een hele rits fans genoten van ‘She’s Got The Devil In Her’, ‘Sealed Souls’ of nog ‘Devils Bride’ en dit beste mensen , kwam alweer van eigen bodem...tis maar te zeggen hé !

Van België naar Finland, want vandaar is Ina Forsman afkomstig, en dat is de volgende gast op deze al uitgebreide lijst. Hoewel van Finse afkomst verblijft Forsman vooral in Berlijn. Ondertussen al een tijd getekend bij het gekende Ruf records, twee platen op haar naam en de derde moet kortelings uitkomen. Een dame met een knappe soulstem en een ferme uitstraling.

De Finse blues diva liet zich bijstaan door blazers die het geheel toch een andere toets gaven. Maar met songs als ‘Mystery’, ‘Before You Go Home’ of ‘All There is’ kreeg ze mij niet echt mee. Tis te zeggen, ik vond het wel ok, maar kreeg het daar noch warm noch koud van. Maar dat kan misschien gelegen hebben aan het weer. De hemelsluizen waren ondertussen volledig opengegaan en ik bedoel dus volledig. De tenten begonnen onder water te lopen, de grote tent begon aan het podium te serieus te lekken. Emmers en dweilen werden aangevoerd en bij de technici was het alle hens aan dek om kabels en koppelingen op het droge te krijgen en beste mensen, dit zou nog een aantal uren doorgaan...een verzopen boel dus, gelukkige hield de muziek onze harten droog.

Veel Belgisch vandaag en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Met Roland Van Campenhout, had men “The Godfather of Belgian Blues” uitgenodigd. Uit ervaring weet ik ondertussen dat het bij hem alles of niets is, precies of er is geen gulden middenweg. Ik had al slechte dingen beleefd en onlangs had ik hem heel sterk weten spelen in de Banana Peel, dus ik hield mijn hart een beetje vast niet wetende wat ons te wachten stond.

Voor Peer was Roland vergezeld van Shakedown Tim op gitaar, Nicolas Mortlmans op sitar, Mirco Vanovic aan de bas en Jeroen (vaste drummer bij Mauro Pawloski) op drums. Roland zette in met ‘Mer Jelly Roll baker’ en dat was al een goed begin waarna Tim ‘Ship Going Down’ (één van zijn eigen nummers) inzette en dat wel voor een heel lange versie en dat gezeten op een visbak. Bij deze ook een knappe solo op de sitar. Blues op sitar is toch iets heel speciaals.

Roland stelde dan (alweer) de band voor als de “Psychedelic Everly Brothers” en zette hij een eerbetoon aan voor Tiny Legs Tim met een oude gospelsong uit 1929 ‘I’ll Fly Away’ van de hand van Albert Brumley. Net op dat moment had de herdenkingsdienst plaats voor Tim in De Centrale in Gent. Aleer een moment om bij stil te staan. Uiteindelijk was dit alweer een fijn optreden.

The Sheepdogs stonden als volgende op de affiche. Voor mij totaal onbekend eerlijk gezegd. Deze Canadezen uit Saskatoon worden omschreven als een kruising tussen de Black Crowes en The Allman Brothers. Twee bands die ik ten zeerste kan pruimen, dus dat zat al snor, hoopte ik dan. De band bestaat al 20 jaar en heeft al een zestal albums op de conto. Hun live-shows worden omschreven als zeer intens. Benieuwd dus naar het resultaat.

De band is samengesteld uit Ewan Currie (zang, gitaar en keys), Ryan Gullen (bas), Sam Corbett (drums en percussie), Shamus Currie (keys, trombone en gitaar), Jimmy Bowskill (Gitaar, lapsteel, viool en mandoline) . En intens was het zeker. Alvast iets voor liefhebbers van Southern Rock. Verzorgde show met goede muzikanten, ik kon dit best appreciêren. Knikken met het hoofd stampen met de voeten het zat er allemaal bij met songs als ‘How Late How Long’ (dat de debatten in gang bracht), ‘I’ve Got A Hole Where My Heart Should Be’, ‘Southern Dreaming’, ‘Rock ’n Roll’ of de afsluiter ‘Nobody’. Stevig maar zeer aangenaam vond ik.

Normaal zouden we ons nu moeten opgemaakt hebben voor Sugaray Rayford, maar door omstandigheden was hij er nog niet en kregen we iets vroeger dan gepland, Nick Waterhouse te horen. De man is afkomstig uit Santa Ana – Californië en leert hij op jonge leeftijd John Lee Hooker en Van Morrrison kennen en de trein was vertrokken.

Ondertussen is hij al aan zijn vijfde plaat toe, met de titel “Promenade Blues”. Nick is een begenadigde performer en een sterkhouder van de hedendaagse soul. Veel respect voor het verleden, maar resoluut vooruit kijkend, is hij één van de jonge artiesten, die de soul nieuw leven inblaast. Stevig uitgeborstelde set beginnend met ‘Times All Gone’. Knap en smooth aan de man gebracht, licht swingend met Pushin Too Hard’ en ‘Tracy’. Alles op een aangename manier gepresenteerd maar voor mij kabbelde het optreden iets te veel, hoewel er nog fijne dingen in zijn set zaten als ‘Catchy’ en ‘Santa Ana’. Goed maar voor mij geen hoogvlieger, want daarvoor stonden er wel andere kanonnen op de affiche.

Stilaan kwam het einde in zicht maar eerst nog Stef Kamil Carlens & Band. Eigenlijk nog zo iemand waarvan ik mij afvroeg hoe die op de affiche terechtkwam. Enfin. Ervaring heeft hij alleszins zat en hij is ondertussen al een oude rot in het muziekvak en al vast en zeker een topmuzikant. Hij schrijft veel eigen werk en brengt ook niet voor de hand liggende covers, maar persoonlijk heb ik de man nog nooit blues horen spelen. Hopelijk zat dat er vanavond in. Niet echt dus maar wel een aangename set. Stef kan inderdaad meer dan zijn mannetje staan en ik kon songs ams ‘Empty World’ of ‘My Heart belongs To Someone Else’. Maar jammer genoeg zaten mijn gedachten al bij het volgend optreden.

Toch weer eens tijd voor een grote naam en die kregen we met Sugaray Rayford. Een topper van grote klasse en ik wik mijn woorden. Zoals zovelen, begon de piepjonge Sugaray Rayford op zijn zevende te zingen in de kerk. Met de jaren ontdekte hij al snel dat zijn stem zich uitstekend leent tot blues- en soulmuziek. Zijn echte solocarrière startte zo’n 10 jaar geleden en hij heeft ondertussen al een zestal albums op zijn actief.

Soulmelodieën, doorspekt met zowat de meest funky blues grooves in combinatie  met sociaal geïnspireerde teksten, dat is wat wij konden verwachten. En wat een optreden is dit geworden mensen. Sugaray is een echte volksmenner, showman, heeft een geweldige stem en een présence zo hoog als de Mount Everest en zijn gig is één brok dynamiet en energie, en dat laatste stroomt door naar de hele tent, die hij in een handomdraai op zijn kop heeft gezet.

Met zijn schitterende band met een knaller van een drummer en twee topblazers, haalde hij de volle pot binnen. Het was al van in het begin al raak met ‘Who Is He’ en ‘Blind Man’. Het zweet droop van man’s gezicht en hoofd tot zelfs van het podium. Sugaray zette zijn zegetocht verder met onder andere ‘Big Legs’ en ‘Don’t Regret A Mile’. Blues, soul ietwat funky bij momenten, wij kregen het allemaal. Dit was grote klasse. Sugaray: Veni Vedi Vici !!!

Om deze editie af te sluiten, hadden de organisatoren  Danny Vera laten overkomen. Hoewel overkomen niet echt het goede woord is, gezien de man slechts uit Nederland dient te komen. Tot over een paar jaar een nobele onbekende en laat mij eerlijk zijn, ikzelf ken de man helemaal niet. Heb er zelfs nog nooit één noot van gehoord, maar blijkbaar verkoopt hij elke zaal in Nederland uit. Songwriter, begeleid door een Americana band, we’ll see....

Ze stonden al rijen dik voor het podium, de fans van Vera. Een grote lichtpaneel met zijn naam er op prijkte op de achtergrond. Lichtgevende muziek pupiters, drie blazers, vier strijkers en dan nog een gewone bandbezetting, dit was de grote Danny Vera Show. Iedereen strak in het pak, ik waande me begot in één of andere casino van Las Vegas. Ik was er niet ver naast want met ‘Sorrow’s Leaving Town’ hoorde ik ook Frank Sinatra op de bühne. Hoog crooner gehalte deze song. Het verbeterde toen Danny zijn gitaar omgorde voor ‘How The Dice Will Roll’ en dat ging al de goede kant op idem dito voor ‘Next Night Flight’ en Roller Coaster’. Verder heb ik het echter niet gehaald, want de vermoeidheid van die drie zware dagen begon door te wegen. Het was welletjes geweest, tijd om onder de wol te kruipen.

Blues Peer 2022 heeft mij echt wel verrast. Ik ben niet echt zo voor die nieuwe dingen die ze hebben ingevoerd om jeugd aan te trekken, maar hey, ieder zijn ding. Voor de rest was het prima. Mooie setting en veel goede dingen gezien. Als ik toch een tip mag geven aan de organisatie(s), zet die twee tenten verder uit elkaar. Als je buiten zit kan je de beiden tegelijk horen en dat is zeer storend. Laat ook iets meer speling tussen de bands. Je kan (in mijn geval) geen enkel optreden volledig uitzitten en zeker niet de laatste want die overlappen elkaar en dat is niet fijn. Voor de rest niets dan lof, het was een zwaar weekend maar ik heb genoten. Bedankt Blues Peer!!

Marcel